A ja od małpy pochodzę

Niezłe towary diabli nadali spode Targowej Hali..
Dobrego wszystkim Czytelnikom w nadchodzącym Nowym, Parzystym!
Niech będzie lepszy!

płoń, ale nie spalaj się

płoń, ale nie spalaj się..

płoń, ale nie czyń pożogi..

Wenus i Marks

Ty jesteś Wenus, ja jestem Marks - obrazek uszyty naprędce do nienapisanego jeszcze tekstu zawierającego wzmiankowaną frazę.

Ot, tak..

Ecce Papa, Ecce Homo

Habemus Papam!

O mój boże!

Czy może być gorzej?

Jak pan może? Panie doktorze!

Trudno być bogiem, a jeszcze trudniej być pierwszym po bogu. Zwłaszcza jeśli się ma wątpliwości. Zarówno co do istnienia tego pierwszego, jak i do przewodzenia w jego imieniu. Umarł papież, niech żyje papież! Ale zanim biały dym z komina nad kaplicą Sykstyńską rozwieje wątpliwości co do następcy na tronie piotrowym, konklawe musi dokonać wyboru. Po żmudnych obradach zgromadzenie wreszcie podejmuje decyzję – nowym papieżem zostanie kardynał Melville (dawno nie goszczący na naszych ekranach, jak zwykle świetny Michel Piccoli), który dopiero po dłuższej chwili twierdząco odpowiada na pytanie „czy akceptuje kanonicznie dokonany wybór na najwyższego kapłana”? Ale przed wyjściem na balkon nad Placem św. Piotra i błogosławieństwem Urbi et Orbi zaczynają się schody. Nowowybrany Pontifex Maximus wcale nie ma zamiaru objawić się Miastu i Światu. Lecz nie jest to kaprys ani fanaberia, tylko poważna blokada psychiczna na skutek przytłaczającej odpowiedzialności. Wobec takiej sytuacji rzecznik prasowy Watykanu, niejaki Rajski (w tej, specjalnie dla niego napisanej roli krzątającego się urzędnika, Jerzy Stuhr) wzywa na pomoc wybitnego profesora psychiatrii (tę rolę zarezerwował dla siebie reżyser Nanni Moretti). Kiedy jednak uważający się za niegodnego Pierścienia Rybaka Melville wymknie się ukradkiem z Watykanu, cała sytuacja również wymyka się spod kontroli grożąc międzynarodowym skandalem. Psychiatra wobec braku pacjenta stara się więc zapanować nad zdezorientowanymi uczestnikami konklawe, Rajski odchodzi od zmysłów a papież elekt przeciwnie - próbuje do nich powrócić.

Mimo wielu punktów stycznych z pontyfikatem Jana Pawła II, z którego pogrzebu zdjęcia oglądamy na początku filmu, to nie jest opowieść o jakimś konkretnym papieżu. To fascynująca ale i zabawna historia człowieka, który został papieżem wbrew swojej woli. Moretti, jak w większości swoich filmów opowiada w "Habemus Papam" o konflikcie samotnego bohatera z nieprzyjaznym, nieautentycznym i trudnym do zrozumienia światem. Reżyser, lewicujący zdeklarowany ateista rezygnuje jednak w filmie z kpiarskiego wobec Kościoła tonu na rzecz pobłażliwej, lecz ciepłej refleksji nad kondycją psychiczną człowieka, na którego barki niespodziewanie spada ogromna obligacja nie tylko wobec Kościoła i jego wyznawców, ale także wobec własnej wiary, w której stara się pozostać zachowując jednocześnie równowagę wewnętrzną i własną tożsamość. W podobnej sytuacji staje zresztą psychiatra, który do czasu zażegnania kryzysu pozostaje „więźniem Watykanu” próbując zapewnić zajęcie sobie i skonfudowanym kardynałom.

”Habemus Papam” to film, który nie mógłby niestety powstać nad Wisłą, u nas bowiem jedyny obowiązujący sposób opowiadania o urzędzie papieskim zakłada ujęcie z pozycji „na kolanach”. To żaden tam „człowiek, który został papieżem”, ani „papież, który pozostał człowiekiem”. To po prostu człowiek. Ecce homo, któremu brakuje natchnienia Ducha Świętego. A Duch, jak wiadomo „dmie kędy chce”.

Wywiad z KoPiernikiem

Mikuś koPiernik - proszę..

Od szewca

Bez komentarza.
(Magda Ka. kiedyś nadesłała
pocztą "pantoflową" he, he)

"Drive" - jazda obowiązkowa

"Drive"




Kierowca




Irene



„Jeśli mam was dowieźć, podajecie czas i miejsce. Ja wam daję pięć minut. W ciągu tych pięciu minut jestem wasz, cokolwiek by się nie działo i cokolwiek by się nie działo, czekam pięć minut. Nie noszę broni. Jestem kierowcą.” Tak stawia sprawę bezimienny Kierowca (znakomity, minimalistyczny Ryan Gosling), za dnia naprawiający w warsztacie auta, które później demoluje na planie filmowym jako kaskader, a po godzinach świadczący usługi dla bandytów uciekających po napadach. A w ucieczkach jest najlepszy. Punktualny, perfekcyjnie przygotowany, milczący, skupiony, nie rzucający się w oczy. Z cienia, w który cały czas się usuwa wychodzi jednak gdy poznaje swoją sąsiadkę, Irene (Carey Mulligan znana u nas z dobrze przyjętego filmu „Była sobie dziewczyna”). Miłość od pierwszego wejrzenia, na spojrzeniach właśnie zbudowana w opowieści może obejść się bez słów, ale to ostra jazda, choć prowadzona niewzruszenie pewną ręką urodzonego kierowcy. Taka jazda to jednak skręt w ślepą uliczkę, zwłaszcza gdy okazuje się, że mąż Irene za chwilę ma wyjść z więzienia. Jednak kłopoty, które go tam wpakowały nie kończą się wraz z wyrokiem, a jedyną osobą, która może pomóc jest Kierowca. Gdzie kończy się asfalt zaczynają się problemy. Śmiertelnie poważne problemy.

„Drive” (dobrze, że dystrybutor pozostawił oryginalny, pojemny znaczeniowo tytuł zamiast czegoś w stylu „Swobodnego jeźdźca”) to pierwszy amerykański film duńskiego reżysera Nicolas’a Winding’a Refn’a, który już został okrzyknięty konkurentem Lars’a von Trier’a. Pudło, przebita opona. Jedyne co łączy tych panów to kraj pochodzenia i rewelacyjne wyczucie języka filmowego. Refn zadebiutował w 1996 roku dramatem sensacyjnym „Pusher”, od którego zaczęła się rozwijać kariera Mads’a Mikkelsen’a. Potem jeszcze dwukrotnie wrócił do tego filmu, aż wreszcie w 2008 błysnął oszałamiającą inscenizacyjnie biografią najdłuższego stażem brytyjskiego więźnia. „Bronson’a” nie powstydziłby się Stanley Kubrick, zwłaszcza gdyby wypalił jointa; kto nie widział, marsz do wypożyczalni, bo zaprawdę warto. Potem była jeszcze wikińska „Valhalla Rising”, ale to w „Drive” Refn wrzucił wyższy bieg rezygnując z amerykańskiego remak’u „Pusher’a” na rzecz klasycznej historii o samotnym bohaterze, który musi stoczyć bój w obronie dobra. Klasycznej, bo rycerz, jeździec znikąd, kierowca spotyka niemożliwą miłość, w imię której walczy ze smokiem, złym szeryfem, mafijnym cynglem. Takie szarże „z motyką na słonie” tylko w bajkach kończą się dobrze.

Pojawiły się opinie, że „Drive” to stuningowany „Bullit”, jednak moim zdaniem przynajmniej klimatem bliżej mu do „Miami Vice”. Podobnie jak w dziele Michael’a Mann’a mamy tu długie jazdy autem, w których koci pomruk motoru przeplata się z idealnie dopasowaną muzyką, jaka na równych prawach z wąwozami Los Angeles oraz dekoracjami stanowi tło wydarzeń. Prześwietlone słońcem „Miami Vice”, w którym wszystko dzieje się źle odciska również piętno na pozaczasowej atmosferze „Drive”, której estetycznie najbliżej do lat osiemdziesiątych. Opinie o pokrewieństwie Refn’a z Tarantino również są ferowane pochopnie. Duńczyk nie używa przemocy w sposób efektowny a już na pewno nie efekciarski. Przemoc to przemoc, brutalny środek do celu, klin wbity między ludzi między którymi rodzi się miłość. A ta, w ponadgatunkowym „Drive” pokazana jest, jak rzadko subtelnie, prostym gestem, spojrzeniem, oddechem od słów. Bicie serc miesza się w „Drive” z głębokim gangiem silnika i jest to wysokooktanowa mieszanka, która wprowadza film na najwyższe obroty solidnej filmowej, tu wbrew pozorom nie ma wątpliwości – sztuki. Jazda obowiązkowa.

Nie po kolei

- Nie bujaj - powiedział po kolejnej porcji bujd, jakie go spotkały. Bujdy wprawdzie były na resorach, co powodowało usypiające kołysanie ale z drugiej strony czekała szyba, w którą walił głową gdy tylko zaczynał ją w senności zwieszać. W tej samej szybie widział odbitki współwięźniów. To znaczy współpasażerów w tej poziomo sunącej jak kraj długi i szeroki windzie.

Jeden spał z ustami niczym ze zdziwienia lub zachwytu otwartymi na oścież a wybroczyna śliny spływająca po brodzie odrabiała za niego ćwiczenie domowe z lewobrzeżnych dopływów Wieprza. A może to była Świnica? Drugi przeglądał Codziennik Trybunalski, który prężąc tłuste majuskuły nagłówka oznajmiał, że
"Wanda Rutkiewicz żyje i wierzga!". Znał tę historię, słyszał ją rano w radio parząc usta kawą, którą wypełnił kubek po brzegi nie zostawiając miejsca na trochę zimnej wody uzdatniając ją do picia natychmiast. - Ogolę się, a kawa wystygnie - pomyślał i jak postanowił, tak zrobił a pan w radio opowiedział mu przy tym o tym i o tamtym. A także o
uznanej za zmarłą polskiej himalaistce, którą Chińczyki mocno trzymali w areszcie po tym, jak została zatrzymana na granicy z Tybetem, gdzie bez stosownego ubioru, wyglądu i dokumentów próbowała kupić zapałki.
- He, he a jak pan myślisz po co ona w te góry łaziła? - wtrącił się nagle z naprzeciwka pasażer, którego odbicia nie było widać w szybie, więc był a jakoby nie było go wcale.
- Gzić się chcą. Każda jedna. A co jedna to druga od kolejnej jeszcze bardziej zboczona. -
- Co pan tak patrzysz? A co pan myślisz? Toż ten yeti, człowiek śniegu jak mówią, w zamrażarkę jego kopana mać, od maleńkości na zimnie chowany to musi mieć panie sopla po kolana jak w łokciu grubego. Może trochę chłodny w obejściu, ale baby lecą na takich włochatych nieokrzesańców. A w barłogu taki? Zwierz panie, nie człowiek, mówię panu. No to weźmy taki Messner czy ten drugi Kukuczok. Niby górołaz ale sam pan wiesz, jak na przymrozku albo we w zimnej wodzie parcieje. Mówię panu: spotka baba yeti, sam se ceruj skarpeti. -
- Nie bujaj - powiedział podnosząc głowę. W przedziale nie było nikogo. Najwyraźniej poprzedni przedział, tym razem czasowy wypełnił snem przerwanym gwałtownym hamowaniem. Albo znów okoliczna ludność złożyła ofiarę z rowerzysty bogom pekapu albo skacowany maszynista nie wycelował w peron i objuczeni podróżni będą musieli z nasypu wdrapywać się do pociągu niezmiennie bylejakiego.

Spojrzał na zegarek w telefonie. Miał zegarek naręczny, który by nie narazić się na śmieszność naszał na nadgarstku, ale odruchowo sięgnął do kieszeni. Cyferki minut były już prawie takie same jak cyferki godzin. Schował telefon ale wiedział, że za chwilę spojrzy ponownie. Nie nawet dlatego, że zapomni która była godzina, ale po to, by trafić na zdublowane liczby. Na imieniny godziny, małą uroczystość, którą mógł obchodzić dwadzieścia cztery razy na dobę, gdyby go to tylko cokolwiek obchodziło, bo nigdy nie był skłonny do celebracji. Zostawiał to sobie na czarną godzinę, którą jednak za każdym z razów, również tych od losu przekładał na później. Później zaś, kiedy przypomniało mu się, że w odpowiednim momencie miał spojrzeć na zegarek przyszło konduktorstwo i zamiast telefonu musiał wyciągnąć bilet.

Para konduktorska obrzuciła go pogardliwym spojrzeniem. Oboje mieli na sobie idealnie odprasowane czarne mundury, lśniące sztyblety i rogatywki z połyskującym srebrzyście emblematem - kołem rowerowym przebitym parowozem. Jej wąsy potulnie spływały po górnej wardze, jego zaś niczym na cześć godziny "W" zawadiacko strzelały ku górze. Konduktor miął w dłoniach skórę biletu, po czym odgryzł jej narożnik a powstałą krwawiącą ranę skauteryzował przypiętym do paska bunsenowskim palnikiem. Opatrzony bilet lotem klonowego liścia opadł łagodnie na podłogę wagonu. Konduktoressa spojrzała w kajet i służbowym tonem No 5 oznajmiła - Według rozkładu o tej porze powinien pan już być w domu! Co pan tu jeszcze robi? - nie zostawiając miejsca na jakiekolwiek tłumaczenia
rzuciła w przestrzeń przedziału. - Te cholerne pasażery zrobią wszystko, by bez opamiętania napawać się pociągami. -
- Co takiego tu w tym pociąga? - tu już zwróciła się bezpośrednio do konduktora, którego wąsy zadrżały na znak, że odebrał transmisję. - Mógłby siedzieć w domu, w przerwie na reklamę paszportem polsatu swoją paszteciarską żonę zachęcać do przekraczania granic, to nie! Woli się rozsiąść jak cham na izbie gminu i tak to to, tak to to, tak to to... - A zwłaszcza - tu wtrącił się konduktor w obawie, że odbierana przez jego wąsy audycja może przekroczyć dopuszczalny czas antenowy - że tak to to, tak oto nie ma już wca le, po to wszak szyny spa
wa my wam takie to syny pod syp sypując pod kłady żwirem by pod róż trwa ła nie wię cej niż chwi lę - tak zgrabnie zakończył czynności służbowe.

- Życzymy światełka w tunelu i dotarcia do celu! - chórem powiedziało konduktorstwo, strzeliło obcasami i trzaskając drzwiami od przedziału tak mocno, że odpadła od nich tabliczka z ideogramem w dowolnie wybranym esperancie prosząca o powstrzymanie się od palenia. - Przecież i tak nigdy nie paliłem się do palenia - pomyślał i podniósł z lepkiej podłogi więdnącą skórkę biletu oraz proszącą się o to a także o wzmiankowane wcześniej zaniechanie tabliczkę. Patrzył jeszcze przez chwilę na krajobraz wyświetlany za oknem, ale zapadający zmierzch redukował mu widoki do własnego odbicia, które już przecież rano podczas golenia oglądał. Na powtórkach zapadał w sen. I tak zdarzyło tym razem. Zaspał. Przegapił stację. Za to jego serce zatrzymało się i wysiadło.

(B. 17 września)

"Juruś Okrutny był kasztan"

Urodził się i to go zgubiło. Dość szybko nauczył się chodzić, ale nie bardzo wiedział dokąd pójść. Postanowił nauczyć się mówić, by móc zapytać o drogę ale okazało się, że mówi w obcym języku i wszyscy zagadywani ludzie kręcąc głowami wyjmowali busole, które wskazywały mu północ. Sęk w tym, że o tej porze już spał. A w tym akurat był niezły – najpierw osiedlowy żłobek imienia Króla Heroda, potem przedszkole numer osiem na Pogromców Biesłanu. Ten etap edukacji przebrnął bezboleśnie w myśl zasady „jedna dziurka – jeden klocek”. Duma odebrała mu mowę gdy z rąk ministra przedszkolnictwa odbierał dyplom za wybitne osiągnięcia w leżakowaniu.

Słowem również nie pisnął gdy pierwszy dzwonek alarmująco zagrzmiał mu nad uchem na nowej drodze życia. Szkole podstawowej. Zawsze był najsłabszy w swej klasie i najlżejszy w kategorii wagowej. Był nawet młodszy niż by na to wskazywała jego metryka. Cyferki zastąpiły klocki a potykających się o rozwiązłe sznurowadła rówieśników równie rówieśniczy rówieśnicy potykający się o niego, uprzednio starannie przewróconego na namaszczone lizolem lastryko. Z tej perspektywy świat zdawał się być pozbawiony zasad. Zasady miały być dopiero na chemii, ale do niej, wykładanej w pierwszej klasie przyrodzie było naprawdę daleko.

W sukurs przyszła religia, która ze względów etycznych zastępowała w tej podstawówce inne przedmioty nie traktujące o materialnych bytach. Można by powiedzieć, że idea nadstawiania drugiego policzka spędzała mu sen z powiek, gdyby nie fakt, że wyszkolony w przedszkolu zasypiał jak susła dziecko zabite i nigdy nie dane mu było doświadczyć mitycznej północy. Nigdy też później nie natknął się, nawet drukiem na słowo Hiperborea.

Motyw drugiego policzka zrodził w nim plan pierwszego, który następnego dnia zaczął wdrażać w życie. Widząc zbliżającego się w jego kierunku rówieśnika płci dowolnej i w dowolnym wieku wymierzał sobie siarczysty policzek niejednokrotnie w takim wypadku zmieniając pozycję na horyzontalną. Po tygodniu i wizycie u szkolnego pedagoga, którą wspominał później jako najnudniejsze trzy kwadranse od czasu wycieczki do muzeum papieru ściernego pod Ełkiem wyeliminował ciało pedagogiczne z puli osób, którym pierwszy policzek nadstawiał. Z tej doktryny wyprzedzającego ataku w samoobronie eliminującej przemoc zarówno Clausewitz jak i Gandhi byliby dumni niemniej niż dumny z ich dumy byłby nasz bohater gdyby tylko wiedział o dwu wzmiankowanych i potencjalnie prężących się z jego powodu z dumy postaciach.

Rumiany, lecz zadowolony dopiero pod koniec studiów dowiedział się przypadkiem, że pierwsze zdanie z historii jego życia popełnił Beckett, który z bliżej nieokreślonych przyczyn zawsze mylił mu się z Ionesco. Nosorożca próbował zobaczyć dwukrotnie, jednak w kwietniu nieparzystego rzeczony ssak był na wymianie w Wolsburgu, a w październiku przestępnego bramy zoologu powitały go kartką „nieczynne z powodu deratyzacji”, co ostatecznie zniechęciło go do podejmowania dalszych prób.

Niezmiennie zniechęcony kilka lat później utonął w basenie na statku podczas rejsu wycieczkowego po Morzu Barentsa połączonego z prezentacją naczyń kewlarowych. Nigdy nie poznał północy, a po śmierci jego życie nie było już takie samo. Tytułowy epilog na nagrobku dopisał mu korektorem jego klasowy kolega, który w parzystym po pogrzebie zabłąkał się na cmentarz św. Łazarza aby, mając z marynarską bracią na pieńku zapalić papierosa do znicza. Zapałki mu zamokły na deszczu.

Rebuz

Kategoria: materialne dobra kultury.

Darz Bóbr!

Głową muru nie przebijesz. Zwłaszcza jeśli jesteś pogrążony w depresji. Zwłaszcza tym bardziej. No chyba, że ktoś ci pójdzie na rękę. Nawet jeśli tym kimś będzie bóbr. Głównym bohaterem trzeciego filmu Jodie Foster jest Walter Black (w tej roli Mel Gibson). Walter głównie śpi, a gdy nie śpi, zachowuje się jakby był pogrążony we śnie. Ten sen to koszmar dla rodziny Walter’a. Żona, Meredith Black (pani reżyser Jodie Foster, która dojrzewając z klasą usunęła się na ekranie zostawiając pole do popisu Gibson’owi) zajęta projektowaniem rollercoasterów zdaje się nie dostrzegać problemu, tymczasem jej starszy syn Porter (Anton Yelchin) kolekcjonuje wszystkie swoje podobieństwa do ojca po to, by je z siebie wyrugować. Jedynie najmłodszy z Black’ów, Henry pochłonięty szczęśliwym dzieciństwem zdaje się nie reagować na zgrzyty nawet gdy rówieśnicy dosłownie wyrzucają go na śmietnik.

Głęboka i zimna niczym wody Bajkału depresja to poważna sprawa. Jednak jest na nią proste lekarstwo. Nic tylko się zabić. Wysiudany ostatecznie z domu Walter postanawia zrealizować tę receptę, gdy niespodziewanie gałąź, na której chce zostać obwiesiem przegryza bóbr. Bóbr muppet, pan bóbr, bóbr zbawiciel. Bóbr pacynka, która ocalona ze śmietnika minionych historii zaczyna snuć nową. Walter niby zaczyna wdawać się z Panem Bobrem (bo tak się bóbr każe nazywać) w dyskusje i staje wobec niego okoniem, ale zauważa, że bobrze rady robią mu dobrze. Psychologiczna tama pęka i z siłą wodospadu nowe życie wlewa się w Walter’a. Firma produkująca zabawki, którą kieruje Walter staje na nogi z produktem, jaki zakupową gorączkę rozpęta nie tylko w święta, żona na nowo poznaje mężczyznę, w którym się zakochała a Henry zatraca się w tacie robiąc rumor w warsztacie. Jedynie Porter pozostaje nieprzekupny wobec bobrowej kukły. Z czasem jednak okazuje się, że Pan Bóbr coraz bardziej wgryza się w życie protagonisty rzucając mu kolejne nadgryzione kłody pod nogi. Ratunkiem może być jedynie poranek kojota, który pozwoli odgryźć się bobrowemu zagrożeniu.

Jodie Foster wiedziała co robi angażując do swojego filmu Gibsona. Zabójczy Mel skompromitowany pozaekranowymi wybrykami, jak nikt nadaje się do roli przegranego, pogrążonego w depresji bohatera, który w groteskowy sposób odnajduje swoje odkupienie, nieświadomy ceny, jaką mu przyjdzie za nie zapłacić.

O ile główny bohater „American Beauty” wąchał tytułowy kwiatek od spodu, o tyle Walter w „Bobrze” ma się źle, by móc mieć się dobrze. Podobnie też, jak w obrazie Sam’a Mendes’a, tak i tu parający się niezgodnym z prawem procederem nastolatek waląc głową w mur niezrozumienia niemal dosłownie wybija się na dojrzałą dorosłość z pełną jej konsekwencją, jaką niekiedy musi być zaakceptowanie korzeni, z których się wyrasta.

Jednak jedna rzecz pozostaje niezmienna – masochizm Mel’a Gibson’a. Aktor, który pierwsze cięgi zbierał „Mad Max’em” w postapokaliptycznej Australii pozostał wierny swojej idei obrywania. Kto pamięta wybryki Martin’a Riggs’a z „Zabójczych broni” ten wie, że chyba tylko Bruce Willys pod koniec swoich filmów wygląda bardziej „jak Bruce Willys pod koniec filmu”. Nawet gdy Gibson przesiadł się na fotel reżysera, swoją masochistyczną obsesję przelewał na filmowanych bohaterów, czego kulminacją była rzeźnicka „Pasja”, która w 2004 roku swoim naturalizmem wyprawiła niejaką Peggy Law przed oblicze Stwórcy.

Kto chce zatem zobaczyć, jak w nierównej walce z pacynką Mel Gibson dostaje baty, proszony jest o pofatygowanie się na seans. Kto zaś chce obejrzeć niegłupi komediodramat o meandrach depresji, której rwące wody zatamować może jedynie bóbr, proszony jest o dołączenie do poprzednika.
Miłego odbioru, darz bóbr!

Inwazja porywaczy ciao nadeszła ze wschodu!

„Rękopisy nie płoną”. Ten parabułhakowski cytat z równym powodzeniem odnosi się do pamiątek z celuloidu. A przecież film jest, jak mawiał klasyk „najważniejszą ze sztuk”. I właśnie niedawno jedna z takich sztuk po raz pierwszy ujrzała zgaszone sztuczne światło sali kinowej. Ale jak w przyzwoitym filmie zacznijmy od czołówki po kolei ujawniając osoby niewymienione w napisach, by zakończyć na nazwisku głównego sprawcy – reżysera.

W październiku ubiegłego roku długoletni pracownik znanego z figurki kołchoźników „Mosfilmu” zapuścił się w nieodwiedzane zazwyczaj rejony magazynu w poszukiwaniu butelki stolicznej, którą w pijanym widzie ukrył podczas niezapowiedzianej i wyjątkowo niespodziewanej gospodarskiej wizyty przedstawicieli nowego zarządu wytwórni. Zguba się odnalazła, została starannie osuszona, a gdy magazynier powrócił ze stanu błogosławionego nader dokładnie przetarłszy oczy i warstwę kurzu na pudełku ze skarbem, nie minęło pół godziny nim nieoglądany do tej pory film ponuro zaterkotał na projektorze.

„Inwazja porywaczy ciał” w reżyserii Andrieja Tarkowskiego spowodowała, że kilku niewierzących dotąd pierwszych widzów zaczęło wzywać imię boga. Nienadaremno.Dziś, gdy spleśniała i nadgryziona przez myszkiny taśma została poddana starannej cyfrowej restauracji przez wiodącą w tej dziedzinie petersburską firmę „New Pagadi” wszyscy możemy ze zdumienia i zachwytu pochylać się nad wiaderkiem popcornu podziwiając dzieło mistrza.

Nic dziwnego, że po kolaudacji kolaudanci zniknęli i nie miał kto kolaudować. Nic dziwnego, że w wyniku tego zaniku obraz autora „Andrieja Rublowa” z miejsca został awansowany na półkownika.

„W raju bez boga inkwizycja jest gorsza od kontrrewolucji”, już to, drugie zdanie zaplanowane w scenariuszu skazywało ten film na syberyjską krioterapię. Wypowiadał je Niereński, absolwent prestiżowej w Związku Radzieckim szkoły powszechnej im. Morozowa, genialny domorosły stoik – samouk, gdy jego żona opowiedziała mu swój sen, w którym szedł Newskim Prospektem załatwiając swoje potrzeby filozoficzne na ulicy. Wieczorem, gdy Niereński wraca z fabryki, kolacja na niego nie czeka. Żona również. Następnego ranka obudzony pukaniem do drzwi Niereński sam znika. Pozostała część fabuły koncentruje się na iście stachanowskim wysiłku protagonisty by pogodzić zastaną rzeczywistość z dotkliwą realnością jego dotychczasowej egzystencji. Uporczywy konflikt niedoboru dysonansu kładzie się światłocieniem na kolejne kadry utrzymane w malewiczowskiej estetyce aż do w bulwersujący niemal sposób ekscytującego finału, w którym...

„To trzeba samemu zobaczyć”, pisał lakoniczny jak nigdy recenzent Kommiersanta. „Rad jestem, że ten kraj ma takich, kurwa synów” – skwitował w żołnierskich słowach pokaz arcydzieła premier Władimir Putin. W środowiskach filmoznawczych zawrzało. Przyciśnięty przez Allan’a Smithee Don Siegel, reżyser amerykańskiego filmu o podobnym tytule przyznał, że w młodości szukając grzybów na zachodnich rubieżach Alaski spotkał wycieńczonego człowieka, który w szynel odziany wykasłał mu krwią i cyrylicą zarys fabuły dzieła, które do tej pory pozostawało ukryte.

Dziś zaś mrozi celuloidową krew w żyłach taśmy filmowej na ekranach kin od Greenwich po Sevre, obojętnie w którą stronę nie spojrzeć. Nawet nad Wisłą, gdzie w wywiadzie dla tygodnika NaPrawdę Tadeusz Sobolewski był w stanie tylko wydukać, że „Kornatowska, gdyby żyła, powiedziałaby, że gdyby Kałużyński wciąż płacił podatki, to z miejsca oraz wrażenia natychmiast by się poszedł wykąpać”. „Szczerbie opadła szczęka, Orliński wywinął orła” grzmiał tytułami Fakt podpierając nagłówki stosownymi fotosami. Po pierwszym seansie pokładam ufność w to, że Państwa również porwie „Inwazja porywaczy ciał” Tarkowskiego. Dajcie się porwać porywając kogoś ze sobą. Niech kina Wam staną potworem!

Nic tak miastu nie przysłuży, jak Godzilla co je zburzy!

Nic nie daje lepszej promocji miastu niż dobry film. A miasto w filmie najlepiej wygląda obracane w perzynę. Panie Majchrowski! Rzuć pan garść talarów na film, w którym stwór rozpieprza Kraków. Na przykład taki:


Łagiewniki, beatyfikacja JPII, tłum wiernych. Terrorysta wyposażony w ładunek nuklearny ukryty w termosie dokonuje zamachu. Energia wybuchu, potencjał wyznawców, gniew, ból i wściekłość powodują, że Smok Wawelski ożywa. Zionie ogniem, pożera turystów, demoluje barki. Nie wybrzydza na niedziewice. Depcze Manghę, strąca balon, z hotelu Forum skacze na Skałkę, gdzie szarga świętości wyjadając truchła wieszczów z futerałów.

Smok wije gniazdo na Wawelu. Prezydent Jarosław Kaczyński (no co, film ma być s-f) ze względu na kompletnie zerową klasę zabytku odmawia zgody na bombardowanie z powietrza. Nękani przez stwora mieszczanie „na lewo” najmują gangsterów, którzy mają załatwić smoka ładunkiem ukrytym w owcy. Konwencjonalne ataki wojska nie przynoszą rezultatów.

Tymczasem naukowcy z AGH i Collegium Medicum dostają zielone światło na ukończenie eksperymentu mającego na celu stworzenie dla WP supertrepa. Jednak na skutek pośpiechu i nieuwagi obiekt dostaje końską dawkę mutagenu i powstaje super wytrzymały mutant – centaur. Władze postanawiają użyć nowy nabytek także propagandowo i premier Majchrowski każe go opancerzyć, dozbroić i ufryzować a’la Lajkonik.

Lajkonik szturmuje Wawel, jednak dywersja mieszczan powoduje, że atak się nie udaje. Smok Wawelski przeciąga Lajkonika przez Trakt Królewski i ścierają się na Rynku. Wawelski atakuje Lajkonika z dachu Mariackiego, odrywa wieże, przyszpila go na płycie i pali ogniem. Lajkonik kopytem rozbija fontannę i kontratakuje pod Floriańską.
Finałowy pojedynek na Szkieletorze – helikoptery, dwupłatowce, te sprawy. Wiktoria! Smok bez ruchu leży na torach. Błysk w oku, podnosi łeb i w tym momencie nadjeżdża opóźniony osobowy z Przemyśla, który zadaje smoku coup de grace.

Dla pozbawionych satysfakcjonującego życia osobistego możliwy wątek romansowy (jakaś Curuś, czyjś synuś). Slapstick, rzucanie kremówkami, preclami, defekujące na smoka i cała resztę gołębie. Ewakuacja mieszczan do Nowej Huty, fanfary i tromtadracja. Erupcja Kopca Kościuszki. Wandy nie chcą Niemców.
Efekty nieco lepsze niż w „Wiedźminie” a cała reszta to betka. Gruba betka. Jacyś chętni?

Za garść rebusów (ponownie)

no co za film to?




co to za film? (francuski, ale skojarzenie amerykanckie dla ułatwienia dodam)




co to za film? (klasyka)




co to za serial?




co za książka? (nie wiem czy był film, ale wiem, że była operacja)




co za film? (amerykancki, ale tytuł po ludzku)




co za film? (książka też była, a gruba!)




co za książka? (filmy też były, ale to łatwe, phi)

Szampańskie życie Caspara Hausera

Gdzieś w sieci znalazłem konkurs, w którym można wygrać światłomierz. Wprawdzie bardziej supernowoczesny i w ogóle niż ten, który widać powyżej, ale ten stary weston za to jest elegancki. Zadaniem jest napisać krótkie (ok 250 słów) opowiadanie, w którym padnie zdanie "kiedy zakochałem się w świetle". Hm, kwadrans w kuchni przy stole i oto rzeczone opowiadanie:


Urodziłem się w kraju Króla Słońce, we Francji. Dorastałem pławiąc się w blasku słońca. W jego cieple rosłem, zaokrąglałem się i nabierałem kolorów.
A potem zabrano mnie z jasnych wzgórz i zamknięto w piwnicy. Jednak to wcale nie było takie złe, jak mogłoby się wam wydawać. Młodość spędziłem wylegując się na drewnianym leżaku w wybornym towarzystwie. Mówiono mi, że czekają mnie zaszczyty i chwała. Miałem być na rozdaniach Oskarów i na imieninach papieża. Miałem nadawać imiona okrętom i oblewać zwycięstwa z mistrzami kierownicy. Miałem kąpać się z najpiękniejszymi modelkami i muskać usta najwspanialszych aktorek. Miałem bywać na śniadaniach poetów i malarzy.
I wtedy bąbelki przyszłej sławy uderzyły mi do głowy. Założono mi knebel oraz kaganiec żebym nie eksplodował z dumy. I tak mijał mi czas w chłodnych i zaciemnionych miejscach, aż przyszła chwila wyzwolenia.
Młoda kobieta dotknęła mojej szyi, wzięła mnie pod rękę i zabrała do domu. Zza drzwi słyszałem jak krząta się w kuchni co jakiś czas zaglądając do mnie i gładząc po ramieniu. O dziwo, zamiast płonąc z emocji, z wrażenia robiło mi się coraz chłodniej. Aż wreszcie kobieta otworzyła drzwi i nad moją głową zaświeciło światło. Nie tak jasne, gorące jak słońce, ale światło. Od dzieciństwa nie widziane światło. Wtem zadzwonił telefon.
- Halo. Nie przyjdziesz? Nie dzisiaj? Trudno, może innym razem. –
W każdym razie coś w tym stylu, nie zwracałem uwagi na słowa, pokryty gęsią skórką wpatrywałem się z przejęciem w jasność. I kiedy zakochałem się w świetle
drzwi od lodówki zamknęły mi się przed nosem.


Zobaczymy..

(sam sobie) pogrzeb Zembatego (koleżałko, kolego)

zembaty by kresowaty (że autor się znaczy)


"ostatnia posługa"

z żywymi naprzód trzeba iść mówili, lecz
tak złożyło się w tej chwili, że to mój
żywi ciężar niosą, który nie zmalał
ścięty kosą, lecz upadł nisko

z moich ramion kiedy pieczątka
w akcie zgonu wyzbyła mnie spod
życia znamion i niechaj będzie nam
weselej, że ładniej, zgrabniej niż pesele

(każdy wam powie to antenat) brzmi
proste słowo: denat; co mi się zdarzy
teraz- nie wiem, ale obiecam wam psubraty
że nawet w firmie typu niebo pieklił

się będę by tę wieczność ktoś chciał
rozłożyć mi na raty, choć za sztywniaka
teraz robię, stan ten nie powiem,
chwalę sobie, to jasny mnie pierdolnie

szlag, jak sobie czasem nie zapalę,
więc z przyczyn raczej oczywistych
w dół się zapuszczę do smolistych
na paczkę fajek albo dwie; a gdyby

dłużej chcieli mnie, to korzystając z opcji
trupa, powiem - ja tylko palę głupa, bo
kiepskim żartem nie zgrzeszyłem i choć
nie zajdę w poczet świętych, to jest

robaczek uśmiechnięty, któremu dobrą
robię karmę szczątkiem doczesnym, co
szczerbaty, lecz duch mój dalej pośród
was wciąż szczerzył będzie się

zembaty

Podatki, ach podatki

ile wynosi podatek od wierszy o podatkach?




choć na głowie korona, płacisz pół miliona




śmierć, śmierdź i jako dodatki płać podatki




również zakonnicy płaczą podatki




jedna z najlepszych kreacji Manna (o, właśnie mówi przez radio)


Chociaż termin rozliczeń już minął, to możemy być pewni, że następny nadejdzie.. Cóż, ponoć śmierć i podatki to jedne, czego możemy być pewni. Aha, no i tego że zima znów zaskoczy drogowców (ale ucieszy kogo? no kogo? - ucieszy amatorów białego szaleństwa oczywiście).

Osądź książkę po okładce

"The Texas chain saw massacre"





"Cube2"





"Alien"





"Solaris"





"The 51st state"





"Hydrozagadka"





"Ghost in the shell"





"Memento"





"Frida"





"Elling"



No może akurat nie książkę, ale film (a film, jak mawiał Le Nin est najważniejszą ze sztuk i basta!). Przeglądałem dziś plakaty filmowe poczynione kolegą patyykiem i przypomniało mi, że kiedyś robiłem sobie okładki do nagrywanych dvd - sięgałem do pudła ze "zdjęciami lub wzorkami, które przydać się mogą", szukałem adekwatnego moim zdaniem kadru od szablonu z dykturki, wycinałem, opatrzałem tytułem i umieszczałem we w pudełku. Poproszon o okazanie, niniejszym okazuję, podkreślając że moja "robota" ograniczała się w tym przypadku do wyprodukowania skojarzenia, odszukania odpowiedniego moim zdaniem kadru i wycięcia go z macierzy. I tak to właśnie wygląda (stare, bo stare, co widać choćby po filmach).

Ostatni dzwonek

Wiem, że gdzieś dzwonią, ale nie wiem w którym uchu.
(nie wiem skąd to się bierze)

Co jest?

Tak się złożyło (dziwnie ostatnio się składa, lecz nie będę o tym opowiadał), że nie będzie pisania, będzie śpiewanie.
Przed Państwem utwór "Co jest?" w wykonaniu zespołu Old Stars.
De volaille!
To znaczy, ee - voila!

God Is Dead So I Listen To Radiohead

Jest wiele historii do opowiedzenia, ale nie będą tu teraz opowiedziane. Będzie zagrany utwór "God is dead so I listen to Radiohead" w wykonaniu Scumbag Philosopher.
Tak właśnie będzie, a gdy to czytacie, tak właśnie jest.

Cynowe Oko - ale nie cyniczne

autora nie znam, ale wiem, że zdjęcie pochodzi ze słynnego
archiwum Otto Bettmann'a



Majstrując kolaże często sięgam do szuflady umieszczonej tudzież w utwardzonym dysku komputera, tudzież w pudełku z tektury czy w innej teczce. Wyciągam stamtąd zdjęcia bądź obrazki, których autorstwa nie jestem pewien, albo wręcz nie mam o nim zielonkawego nawet pojęcia. Czasem też ktoś znajomy pytał o autorstwo jakiegoś wizualium, a ja bezradnie rozkładałem ręce. Myślałem, że wyszukiwanie po obrazku to szukanie po omacku. Myślałem tak dopóki nie trafiłem na serwis TinEye , po ludzku "Cynowe Oczko". Zasada jest prosta: na stronie we wskazanym miejscu ładujemy obrazek z dysku albo w innym wskazanym miejscu wklejamy bezpośrednią linkę do obrazka, klikamy "szukaj" i po chwili przeglądamy wyniki. A nuż w którymś odnajdziemy informację odnośnie autora. Narzędzie nie jest może doskonałe, ale mi na przykład przydatne. A w napadzie "nudy" można nawet sprawdzić czy ktoś nie "pożyczył" sobie Waszego np. zdjęcia na jakieś swoje konto.
Myślę, że to ciekawe, dlatego też z Wami tym dzielę.

Janusz Korczak Zombie

Janusz Korczak Zombie, dziś go zobaczyłem i uśmiałem się jak futro z norek - dawno mi nie zdarzyło od rysunku.

autor - Jacek Świdziński

Drezyna z Wierzbowej Dolinki

Edward Gorey (1925 - 2000) odpoczywa z kotami.













Pewnego letniego popołudnia Edna, Harry i Sam wybrali się
w Wierzbowej Dolince na spacer na stację kolei, by zobaczyć,
czy coś się nie dzieje.





Na peronie stały jedynie puste skrzynie. - Patrzcie! - powiedział Harry,
wskazując na drezynę na bocznicy. - Jedźmy na przejażdżkę!





Chwilę później sunęli z zawrotną szybkością po torach. Mała Gracja Zębata,
bawiąc się błotem w własnoręcznie wykopanym dołku, odprowadziła ich
tęsknym spojrzeniem.





Zatrzymali się w najbliższym miasteczku, w Zmyślonych Kątach,
by w sklepie pana Czarciaka kupić wodę sodową i imbirowe ciasteczka.
- Co słychać w Wierzbowej Dolince? - spytał pan Czarciak.
- Nic - odparli.





I znów ruszyli w drogę, a po kilku minutach ujrzeli na polu
płonący dom. - Oj! - rzekł Sam. - Wozy strażackie nie mają
najmniejszych szans, by zdążyć.





Następnego ranka napisali kartki do wszystkich znajomych z opisem
tego, co robią i z informacją, że nie bardzo wiedzą kiedy wrócą.





O 10.17 minął ich Ekspres Doliny Rzepowej. Do okna salonki
przyklejona była czyjaś oszalała twarz.





- Mój Boże! - powiedziała Edna. - To była chyba Nela Błaha. Chodziłyśmy
razem do szkoły panny Dyscypliniarskiej. Ciekawe, co się Neli stało.





W Korzennych Zdrojach natrafili na cmentarz i obejrzeli
groby rodziny matki Harry'ego.





Potem wpadli na fatyganta Neli, Rysia Bylskowszędego, który obsługiwał
miejscowy telegraf. Spytał czy nie widzieli Neli. Był wyraźnie zdenerwowany.





Pod Chrząstkowicami ujrzeli stojącą na urwistym brzegu wspaniałą budowlę.
- To Pałac pod Zerowym Stopniem - rzekł Sam - rezydencja bankiera
Tytusa W. Rejestra. Widziałem zdjęcie w jakimś piśmie.





Kilka dni później minął ich samochód sportowy. Nim zniknął na horyzoncie,
kierowca krzyknął coś na temat Rysia.





Z pozbawionego daty kawałka "Trójkąta z Wierzbowej Doliny", jaki znaleźli
na torach, dowiedzieli się, że Chwiejna Skała wreszcie spadła na rodzinę,
która urządziła sobie pod nią piknik.





W Oślim Uchu odwiedzili kuzynów Edny, Wietrzyków. Pan domu pokazał im
kilka cennych eksponatów ze swojej kolekcji, liczącej ponad siedem tysięcy
szklanych izolatorów ze słupów telefonicznych.





Następnego tygodnia ujrzeli w oddali Górę Kowalą. Za nią
unosiły się czarne chmury.





Nieco później, podczas burzy z piorunami, błyskawica
oświetliła wczołgującą się na nasyp postać.





Minęło kilka miesięcy, ale wciąż nie wracali
do Wierzbowej Dolinki.





W Skurczowie zwiedzili ruiny fabryki octu, ostatniej jesieni
zniszczonej tajemniczym wybuchem.





W Upadłowie uratowali niemowlę, zwisające z haka na worki z listami.





- Toż to wykapana Nela! - zauważyła Edna. Oddali je gospodyni
sierocińca w Kominkowicach.





Z wiaduktu nad Złą Gardzielą dostrzegli leżący w dole wrak samochodu
sportowego. - Nie widzę znajomego Rysia - stwierdził Harry.





W Fiołkowych Zdrojach dowiedzieli się, że pani Regera Niegustowna
nie przyjmuje wizyt. Przez okno podejrzeli jednak biurko, przy którym
zwykła pisywać wiersze.





Jadąc wzdłuż Podmoklanki, minęli jakiegoś mężczyznę w czółnie.
- Wydaje mi się - powiedziała Edna - że mignął mi w fabryce octu.





Między Zachodnim Zgięciem a Penetraliami omal nie przejechali
przywiązanej do torów kobiety. Była nią Nela.





Mimo nalegań, by z nimi została, Nela postanowiła, że wysiądzie
na pierwszym przejeździe, gdzie wsiadła na rower i odjechała.





Wieczorem w Kościele Metodystów w Półkąpieli uczestniczyli
w kolacji składającej się z pieczonej fasoli. - Jest niezła -
stwierdził Sam - ale nie umywa się do fasoli pani Umlaut
z Wierzbowej Dolinki.





Tydzień później zauważyli podobną do Neli postać, spacerującą
po terenie należącym do Chwastoriańskiej Akademii Śmiechu.





W niedzielę po południu ujrzeli Tytusa W. Rejestra, jak w samej
koszuli brnął w Wielkie Bagno Dziewicze.





W Czkawnicy policzyli kule armatnie ułożone w piramidy
na trawniku przed gmachem sądu.





O zachodzie wjechali w tunel pod Żelaznymi Wzgórzami
i nie wyjechali drugim końcem.








Daawno temu wpadłem na prace Edward'a Gorey'a w znakomitym numerze Literatury na Świecie (6/331). Zawsze chciałem podzielić się jego historyjkami, ale nie mogłem dobrze zeskanować stron, a ich podział byłby grzechem co najmniej. Przed Wami "The Willowdale Handcar or The Return of The Black Doll" albo "Drezyna z Wierzbowej Dolinki czyli powrót czarnej lalki" w tłumaczeniu Agnieszki Taborskiej.
(obiecuję zeskanować "Beastly Baby" czyli znakomitego "Bachorka")