Allach akbar i do przodu!

zwierzęta w służbie dżihadu




według islamu nie można nagrywać wizerunku




a może jednak trzeba?




raz, dwa, trzy - próba detonacji


Macie ochotę się rozerwać? Świetnie, chłopcy w filmie „Four lions” też mają ochotę się rozerwać, tylko do końca nie są pewni w jakim celu. Z cała pewnością nie dla czystej rozrywki, bo bohaterowie tej znakomitej gorzkiej i czarnej komedii to młodzi, żyjący w Wielkiej Brytanii muzułmanie, którzy nie mogą się zdecydować, w którym miejscu najlepiej będzie wyekspediować się pospołu z niewiernymi wprost przed oblicze Allacha, by pociągnąć go za brodę domagając się przynależnych im pośmiertnie haremów hurys. Może w rossman’ie? W końcu Waj (Kayvan Novak) został tam kiedyś przyłapany na kradzieży dezodorantu axe. Albo w disneylandzie. Hm, a może w meczecie? Nie, najlepiej wysadźmy w powietrze internet, tam przecież niewierni najtłumniej się gnieżdżą. Jednak zanim za sprawą zamachowców samobójców internet rozleci się w zerojedynkowy puch trzeba się w nim trochę „polansować” na nagraniach wideo. Tylko jak tu wyglądać groźnie trzymając replikę kałasznikowa? No tak, trzeba podejść bliżej kamery. Aha, i nie śpiewać tego islamskiego rapu wymachując rękami.

O prym w grupie zamachowców ścierają się ideologicznie nastawiony paranoik Barry (Nigel Lindsay) oraz kochający swoją żonę i synka a zarazem oddany idei samobójczej śmierci Omar (Riz Ahmed). Omar najmniej przejmuje się religijnym podłożem świętej wojny, którą mają zamiar rozpętać, bardziej natomiast martwi się o bezpieczeństwo swoich druhów, którzy chcą zginąć w zamachu. Konsultuje nawet terrorystyczne plany z żoną a swojemu synkowi do snu opowiada historię Króla Lwa w wersji dżihad. Brzmi to wszystko jak absurd? A czy absurdem nie jest pomysł wysadzenia się w powietrze w semteksowej kamizelce po to, by boga ucieszyć?

„Four lions” to pierwsza poważna komedia o islamskich terrorystach wpisująca się w nurt filmów w zdystansowany sposób traktujących o trudnych bądź drażliwych czy bolesnych tematach, od „Dyktatora” Charlie Chaplin’a po „Życie jest piękne” Robert’a Benigni’ego. Jednak filmowi Christopher’a Morris’a (na głowę którego jakiś ajatollah prawdopodobnie właśnie nakłada fatwę) bliżej do „Dr. Strangelove” Kubrick’a lub serwowanego z kamienną twarzą Monty Python’a – nie znajdziemy tu slapstikowych gagów lub dowcipasów z „American Pie” rodem. Bohaterowie traktują Sprawę bardzo poważnie – mają zamiar zginąć w wybuchu z uśmiechem na twarzy. Moim zdaniem jednak zdrowiej lepiej wybuchnąć jest śmiechem. Ostrzegam, że takie niebezpieczeństwo grozi podczas seansu.

Film do obejrzenia podczas najnowszej edycji festiwalu Camera Off.